Connemare International Marathon

Het parcours

 27 maart 2005

Over the hill's and far away....

Sfeerverslag van de International Connamare Marathon door Fred en Leo, twee hardloopvrienden, die elkaar hebben leren kennen bij de Lierse Roadrunners. Eind 1996 hebben ze samen de New York marathon gelopen. Een artikel in Runners World over een barre marathon in West-Ierland deed de twee, inmiddels veertigers, besluiten samen weer op pad te gaan. Erna van feestwinkel de Bladwijzer wilde ook dit keer best wat sponsoren. Ze stelde voor de reis wat avontuurlijker te maken door er zelf heen te rijden. De nieuwe Ford Ranger pick-up truck van de Bladwijzer leek daar uitermate voor geschikt. Met een volle tank diesel en vol goede moed vertrokken de twee voor een week naar Engeland en Ierland. Onderstaand volgt hun reisverslag, dat is opgetekend door Leo. De meeste foto’s zijn door Fred genomen. 

Connemare Marathon 2005 

23 maart 23.00 uur                                          aan boord Stena Brittannica in Hoek van Holland

Tot het laatste moment blijf je bezig met huishouden, werk, tentoonstelling op basisschool de Vlieten enzovoorts. Maar 21.00 uur waren we dan op tijd in Hoek van Holland. Daar kregen we een boardingcard met daarop de info dat diner en ontbijt inbegrepen waren! We zijn gek op zulke meevallers. Het autootje strak op het dek gezet en daarna lekker eten met schep maar op: schnitzels, eitjes, gevulde aardappels, patat enz. enz. Flinke Heineken erbij, dat glijdt lekker weg. Daarna nog een keer lopen, cappuccino met torte. Onderhand zijn we al tien keer aangesproken door ‘andere’ truckchauffeurs. Echte uit het Westland zeg maar. Wat wij nou toch aan boord moesten. Schip nog even verkend en koplampstickers gekocht, die aan boord nota bene nog goedkoper waren dan bij de Halfords! Morgen in Harwich maar eens mee aan de slag. Nu nog een slaapbiertje, Afflichem Blond nog wel, dan lekker wegdromen in de fantastische buitenhut. Dag 1 zit er wel heel snel op zo. De boot vaart relaxt, daar val je zo mee in slaap, de airco blaast zacht, de scheepsdiesel pruttelt lekk.........

24 maart 6.30 uur                                     nog steeds aan boord Stena Brittannica, nu in Harwich

‘Goodmorning ladies and gentlemen, breakfast is now being served in the Globetrotter restaurant.’ Goedemorgen, lekker douchen, ’t wordt al licht buiten. Op naar ’t ontbijt en dan England here we come!

24 maart 21.00 uur                                                      Cemaes, nabij Holyhead aan de Ierse Zee

De dag is nog geen eens om en er is vandaag al bijna teveel beleefd om het te onthouden en op te schrijven, ‘k ga het toch proberen. Het ontbijt op de boot was natuurlijk ‘vet’, Engelsen weten met bacon de egg’s stevig op te waarderen. Melk uit een automaat was nieuw, maar smaakte prima. O, kijk nou , het restaurant is ineens leeg, laten wij ook maar naar de auto gaan. Oei, is dat ineens koud op het autodek. De vrachtwagens waren allemaal al weg. Tja, werk werk werk hè. Wij gingen zo’n beetje als laatste van boord. Werden nog wel uitvoerig en gezellig door de douane gecheckt. Zelfs de loopschoenen van Fred moesten te voorschijn getoverd worden. Harwich en Colchester was het eerste doel, bekend terrein van de Discoveryrun en een leuk stuk om links te kunnen leren rijden. Daarna stukje binnenlanden, koste veel tijd, maar was o zo mooi. Links rijden kon hier niet eens, want de weggetjes waren meestal slechts eenbaans, ‘single track road’ staat er dan op de bordjes. Bij Cambridge de snelweg op, want we moesten toch nog wel wat kilometers maken vandaag. Uiteindelijk een dikke 600! We hebben zelfs al getankt, de diesel is hier flink wat duurder, maar met een verbruik van een litertje op de 10 kilometer is dat nog wel te overzien. Engeland was al niet echt saai, maar Wales sloeg alles. Het leek Luxemburg of zelfs klein Zwitserland af en toe wel. Binnendoor zaten we ineens op de Horseshoepas. Ja ja, een echte pas in Wales. Even daarvoor hadden we nog gepauzeerd op een mooie Engelse parkplatz in het zonnetje, lekker met de buik bloot. Nu moest de jas aan, want het het was koud en kil, nota bene een kwartier later! Tegen zessen bereikten we het eiland waar Holyhead op ligt. Op het noord-west puntje van dit eiland vonden we een prachtig B(ed) & B(reakfast) adres aan de kust, uitzicht op zee en de Ford Ranger. De eigenaar van dit B & B adres was ene Bill, een man met grote verhalen, maar klein van postuur. Een overnachting met ontbijt voor 27 pond is very reasonable, B&B with TV, douche et cetera. Onbewust denk je dan toch ineens aan onze televisiereclame: we love small bills. Na wat ‘Pints’ in de local pub met een hapje eten nog even gedouched, naar huis gebeld en dan lekker slapen in de eerste B. Morgen vroeg op voor de tweede B, die van Breakfast, want daar heb je tenslotte voor betaald en we willen Bill niet teleurstellen. Morgen op naar het echte werk, Ierland, ons reisdoel. Via SMS kregen we bericht van het thuisfront dat Leo’s startnummer 2020, wat per post nog steeds niet aangekomen was, vervangen is door nummer 2490. Dit nummer ligt klaar in het Peacockhotel bij de organisatie. Fred’s nummer blijft 2021, eind goed, al goed, nu nog even lopen natuurlijk!!!

25 maart 6.45                                                                                          Cemaes aan de Ierse Zee

De zee heeft ons in slaap gekabbeld, meeuwen tetteren ons weer wakker. Effe opgedirkt, wandelingetje maken en dan 7.00 uur ontbijt. Half acht wegwezen naar Holyhead, waar we weer lekker gaan varen.

25 maart 19.00 uur                                                    Oughterard, aan Lake Corrib, Connemare

Voorlopig doel is bereikt. Dankzij nog een verhaal van ‘small Bill’gingen we veel te laat weg, maar ook dankzij ‘small’Bill konden we een short cut nemen, zodat we ruim op tijd in Holyhead waren voor het inchecken. Als laatste zo’n beetje de boot op, blokken onder de voorwielen, voor de show waarschijnlijk want de Ierse Zee kende slechts een paar hobbeltjes. De HSS Enterprise catamaran ‘vloog’ er als een heet mes door de boter door heen. Lekker buiten in het zonnetje op het achterdekje gezeten. Wel kabaal van de waterjets, maar vakantiegevoel ten top natuurlijk. Ierland was binnen twee uur al bereikt. Fred mocht vandaag ‘Blue Thunder’ Ierland binnenrijden. ‘Ons’pick-upje heeft het overigens enorm naar z’n zin. Vanaf begin in Engeland binnendoor tot het laatste paadje naar ons adres voor de komende drie dagen: het Waterfont Country House. Van boerenpad, via de snelweg naar boerenpad, honderd procent tevredenheid van zowel autootje als z’n berijders. In Nederland kun je eigenlijk al niet meer zonder een leuke pick-up, maar hier heb je’m gewoon nodig. Ierland is toch effe anders dan Engeland. Net wat mooier, netter, schoner op de een of andere manier. Dublin was druk, maar daarna alleen maar groen met af en toe een stadje. Onderweg de auto nog laten wassen, want die was in Engeland wel erg dirty geworden. In de stadjes schoot het niet echt op, maar we hadden tijd zat, dus voor zessen bereikten we via een twee kilometer lang karrenspoor ons verblijf voor de komende drie dagen. Het Waterfronthouse ziet er uit als een gewoon groot huis, dus we reden er eerst nog voorbij ook, maar daar hield de wereld op. Sterker nog, we moesten zelfs een stukje fourwheeldrive voordat we definitief de auto op bestemming konden parkeren. Mary, onze mum voor drie dagen, stond ons inmiddels al op te wachten, lief hè! Ze had zelfs al wat mail voor ons. Wat info van Erna en zelfs al succes wensen van Arie en MarrieSolleveld. Hoe is het mogelijk hè. Van de Hoogweg in De Lier, hupsakee naar een hotelletje in Oughterard in the middle of nowhere. Wel heel lekker in nowhere trouwens: stil, rustig, vogeltjes fluiten en een ondergaande zon in the mountains. Dit alles beleefden we onder het genot van een goed glas Afflichem triple, welke opvallend goed ‘aankwam’. Net als ‘daaristieweer’ de Ford Ranger. Het verkeer in Ierland is zeer beleefd, je laten inhalen wordt beloond met een knipper van de alarmlichten. De wegen zijn meestal lekker breed. Overal mag je honderd, dus als je door kan rijden schiet het nog lekker op ook.Vanavond hebben we nog een happie gegeten in’t dorp. Vegetarische lasagne voor Fred en Ierse stew voor Leo, dat lucht lekker door. Een pint bier bij het eten zat er dit keer niet in, want op goede vrijdag mag in de pub geen bier verkocht worden in Ierland. Bij de Spar aan de overkant kon je op dat moment nog wel gewoon een sixpack Heineken scoren. Rare jongens die Ieren, maar de alcoholwetten in de pub zijn, net als in Engeland overigens, zeer streng. Na de mooie zonsondergang in de bergen, schijnt nu de volle maan over het meer. Het twee kilometer lange karrenspoor was in het donker tussen bomen en bos echt helemaal te gek om te rijden. Gelukkig weten we inmiddels goed de weg. Opletten moet je vooral op overstekende kinderen en .......golfers! Elk dorp heeft hier zo’n beetje z’n eigen golfbaan, maar ja, dat is zo vreemd niet als je bedenkt dat het hele land er als een groene golfbaan uitziet. Morgen kunnen we voor het eerst uitslapen! Verder nog geen opdracht die dag, dus we zien wel. Vanavond lekker op tijd naar bed in ieder geval.

26 maart 8.00 uur                                                       Oughterard, aan Lake Corrib, Connemare

En toch weer vroeg op! Het ontbijt is pas om negen uur. Hebben we genoeg tijd om de benen nog even te strekken, dit keer in hardlooptenue. Een laatste test zullen we maar zeggen, want morgen is de grote dag. Tot nu toe was elke dag wel groots, maar de Connemare Marathon is toch waarvoor we eigenlijk hier zijn. Het weer is nu bewolkt, een graad of twaalf, beetje vochtig, eigenlijk hartstikke zacht weer. Voor morgen verwachten ze ook zoiets, misschien een beetje meer wind en iets kouder, maar dat is voor het lopen wel zo lekker. We hebben een half uurtje langs ons meer gedribbeld, beetje Veluwe-achtige omgeving, bepaald geen armoe hier. Daarna geshowerd, o nee gepowershowerd! Gisteren vonden we de douche nog niet zo’n power hebben, maar vandaag ontdekten we dat je eerst op een knopje moet drukken.........Tja, mannen hè, die lezen nooit een gebruiksaanwijzing. Fred is inmiddels gepowershowerd, commentaar Fred: SUPER! Ga’k gauw zelf ook nog maar even, ‘k ben altijd wel in voor iets nieuws. Daarna breakfast en dan de stad/streek in om wat verkenningen te plegen. Ons Fordje stond al te trappelen van ongeduld. Die dacht vanochtend vroeg natuurlijk dat we zonder’m weggingen hi, hi.

26 maart 16.00 uur                                                     Oughterard, aan Lake Corrib, Connemare

Vandaag wat inkopen gedaan voor thuis en parcours verkend. Wat een uitdaging! Met vlinders in onze buik reden we de 26 miles. Onderweg een paar keer gestopt om foto’s te maken, want dat zal er morgen niet van komen. Schapen langs de weg, koeien óp de weg, het gebeurt hier allemaal. De auto parkeren we morgen bij het Peacockhotel. Dit is de finishplaats. Hiervandaan wordt je naar de start gereden, die is zomaar ergens midden op een weg. Vandaag stond het startpunt al aangegeven. Vandaag ook ansichtkaarten geschreven, maar vermoedelijk zijn we zelf wel eerder thuis, want de Pasen duurt hier wel heel erg lang. Verder rustige middag en een beetje voetbal gekeken, Ierland moest tegen Israël. Voor de rest vooral uitrusten. Vanavond pasta eten en vroeg naar bed. Ook hier gaat de klok een uur vooruit, mis je toch weer! Nota bene kregen we er bij binnenkomst in Engeland pas net een uurtje bij. Daar hebben we dus maar drie dagen van kunnen genieten......

26 maart 22.00 uur                                                     Oughterard, aan Lake Corrib, Connemare

Zoooo, de pasta zit erin, nog meer voetbal gekeken en alle papieren nog een keer doorgenomen. Kom maar Connemare! Fred heeft mij vanavond nog SMS les gegeven. Blijkt mijn mobiele telefoon ook van alles te kunnen. Via SMS hebben we inmiddels al vele bemoedigingen ontvangen. Dank hiervoor André, Gretha, Dick en Erna, fijn dat jullie aan ons denken. Samen moet het lukken toch!!?!

27 maart 6.30 uur                                                       Oughterard, aan Lake Corrib, Connemare

Today’s the day, ’t wekkertje piept ons wakker. Gordijntjes open, blijkt het nog donker te zijn, maar het is toch echt half zeven. Hups eruit, nog effe power showeren en alvast een Hollands eierkoekje uit de auto gehaald en lekker verorberd. Keuze van de kleren was niet eens zo moeilijk. Verwachte weer is droog, graadje of 12. Fred kiest voor halfpants, hempie en ‘Bladwijzer’ lange mouwenshirt. Leo heeft ook het hemd en het witte ‘Bladwijzer’ lange mouwenshirt, maar kiest voor een lange broek in verband met eventuele kou op de gevoelige ‘huisman’ knietjes. Vlinders in de buik zijn op dit moment wat minder. Gisteravond en bij het vertrek op basisschool de Vlieten was dat het lekkerst. Nu moeten we gewoon aan het werk. Geen vlinders, maar eten moet je dan in je maag hebben. Op het verzamelpunt Peacockhotel, waar ook de finish is, krijgen we eerst nog een ontbijtje. Dat gaan we nog even meepikken. Ook mijn startnummer heb ik nog steeds niet, maar dat gaat goed komen. Het is inmiddels licht aan het worden. De ochtendschemering geeft aan dat de dag aanstaande is. Wij gaan ervoor!

27 maart 22.00 uur                                                     Oughterard, aan Lake Corrib, Connemare

Sjemig de pemig, wat een dag! De reportage in het hardloopblad Runners World, welke ons er toe bracht om hier mee te doen was honderd procent correct. Dat is nog eens wat anders dan de Dutch mountains. We zitten nu even bij te komen van de dag in de ‘huiskamer’van ons Bed en Breakfasthotel. De openhaard brandt, drankje erbij en schrijven maar. Hoe verging het ons vandaag? Voor ons gelukkig geen gedoe met wachten op bussen enzo. Wij konden met de pick-up zo naar het verzamelhotel Peacock rijden. Kwart over acht kwamen we daar aan, parkeerplek plenty. Nog een krentenbol uit Holland en een bakkie koffie uit de thermosfles van Mary en dan naar binnen, op zoek naar mijn startnummer. Een troubledesk hadden ze er niet, maar gelukkig wel startnummers. Eindelijk hoorde ik er ook echt bij. Ontbijten in de grote zaal en dan half tien met de bus naar het startpunt, zomaar ergens midden in Connamare. Tien uur bereikten we dit punt. ’t Zonnetje scheen. Nog een half uur voor de start, nog even plassen en een intervieuwtje met TV verslaggevers, welke ons de hele dag bleven achtervolgen. Net voordat wij gingen starten kwamen de eerste Ultra runners voorbij. Die waren anderhalf uur eerder gestart en liepen anderhalve marathon. Je moet er maar zin in hebben. Half elf werden wij weggetoeterd. Zonnetje, voor de wind, dus dat was gelijk flink zweten. Samen liepen we rustig de eerste vier mijlen, daarna ging Fred verder in zijn eigen, iets snellere tempo. In een lange bocht, bergopwaarts, kon ik Fred nog net zien. Op mijn roepen reageerde Fred nog ook. Waarschijnlijk ook alle andere mensen in het dal die Fred heten, maar goed, dit was het laatste wat ik van Fred zag, tot de finish althans. Onderweg was het vooral gezellig met de andere Amerikaanse, Ierse en Hollandse deelnemers. Pijn verbroedert blijkbaar ook al, want de benen begonnen echt zeer te doen. Uiteindelijk bereikten we beiden de finish van deze echt uniek mooie, stoere marathon. Fred in 3.53 uur als één van de eerste Nederlanders, Leo in 4.19 uur als één van de eerste Westlanders. De SMS-jes waren inmiddels al binnen gestroomd. Dick, Tineke, André, Gretha en andere hardloopvrienden waren heel benieuwd naar onze resultaten. Te gek hoor, al dat meeleven. Na in Peacock’s nog wat gegeten te hebben, dachten we snel naar ‘huis’te gaan om lekker te gaan douchen, maar dat liep anders. Onderweg stond namelijk een Iers gezin met de auto vast in een greppel. Effe hulp bieden lijkt heel gewoon in Ierland en onze stoere pick-up truck kon gelijk eens laten zien waar die nog meer toe in staat was. Kabeltje uit de auto gehaald, vastkoppelen en hupsakee, Iers gezin weer blij en wij onze goede daad weer gedaan. Thuis gekomen lekker gepowershowered en nagepraat, ’s Avonds in Oughterard fish-and-chips gegeten. Nog even de pub in en daarna bij de openhaard beentjes de lucht in en genieten. Benieuwd of ze morgen, de laatste dag in Ierland, erg stijf zijn.

28 maart                                                                     Oughterard, aan Lake Corrib, Connemare

Laatste dag in Ierland, benen zijn gewoon stijf, maar op andere plekken dan bij een ‘normale’ vlakke marathon. Je hebt toch meer spieren dan je denkt! Maar ja, no pain, no gain zullen we maar denken. Vandaag hoeven we gelukkig niks te wandelen. Vooral autorijden, want vanavond moeten we met de boot naar Engeland. ’t Weer ziet er goed uit. Sowieso droog, wellicht ook nog een zonnetje, we zien het wel.

28 maart 20.00 uur                                         in Rosslare, wachtend op de ferry naar Fishguard

We staan opgesteld in rij 10 voor de boot naar Engeland. De avond valt, de regen ook. Daar geven we niks om want vandaag is het prima weer geweest. Lekker veel binnendoor kunnen rijden. Dat blijft toch het mooiste. Na een prachtige route gereden te hebben, bereikten we om twaalf uur de Cliffs van Moher. De Atlantische oceaan heeft hier in de loop der tijden een stukje van Ierland af zitten knabbelen. Zo lijkt het in ieder geval. Vanuit zee zie je niets dan steile rotsen, maar er bovenop van dichtbij zien ze er echt adembenemend diep/hoog uit. Gek genoeg mag je gewoon naar het randje toelopen, Effe op je buik gaan liggen om de diepte goed te kunnen zien is dan het volgende wat je doet, werkelijk doodeng. Maar goed, je hebt dan wel weer een wereldwonder kunnen aanschouwen. Fotootjes gemaakt, ansichtkaarten gekocht en snel weer op weg. Eerst Limerick, daarna de long road to Tipparary. Het vlotte allemaal aardig, dus nog maar weer een flink stuk binnendoor gegaan. Het Fordje had, net als ons trouwens, dikke pret. Heuveltje op, heuveltje af, geen enkel probleem. Half zeven bereikten we Rosslare, het uiterste zuidoost puntje van Ierland. Daar hebben we Chinees gegeten. Dat smaakte prima, want de bordjes waren helemaal leeg. De opstelplaats voor de auto’s loopt inmiddels helemaal vol. We gaan aan boord! Time to say goodbye to Ireland.

29 maart 10.00 uur                                                                 op de kamer in Fishguardbay hotel

Nou, nou, dat was een meevaller gisteravond. Van Stenaline hadden we een routebeschrijving vanaf de boot naar het hotel gekregen, wat nog een hele rit leek te zijn. Voor de zekerheid toch nog maar even aan de douane gevraagd of dit wel klopte, blijkt het hotel op een steenworp afstand te liggen. Zaten we vijf minuten na het aanmeren in Fishguard al op de hotelkamer, dat was natuurlijk wel even lekker. Na goed nachtje slapen, stevig ontbijt, bad genomen en lekker fris rustig op weg naar huis. Geen doel vandaag, we zien wel.

30 maart 11.00 uur                          aan boord Stena Brittannica op weg naar Hoek van Holland

En of we veel gezien hebben gisteren. We hadden twee dagen om Engeland door te rijden, dus alle tijd om weg van de snelweg te gaan. Direct vanaf Fishguardbay hotel weggetje omhoog genomen. Je zat gelijk weer in het zo kenmerkende landschap van Wales. Fantastische vergezichten, muurtjes overal om de glooiende grasvelden met vooral schapen, schapen en nog eens schapen. Regen was voorspeld, maar wij begonnen de dag met een zonnetje. Some people have all the luck! ’s Middags konden de ruitenwissers alsnog aan de slag. Eerst op de intervalstand, maar later gewoon op 1 en af en toe zelfs op standje 2. Bedoeling was Oxford te halen vandaag. Vlak daarbij ligt het plaatsje Woodstock, daar hadden we willen overnachten, oude hippies als wij zijn.....

Soms gaan dingen echter anders dan gepland. Zo ook this time. Halverwege de avond belde onze sponsor, vriendin, vrouw Erna dat de HSS Discovery, de boot die ons thuis zou brengen, woensdag uit de vaart was. Na wat SMS-jes heen en weer dachten we dat we naar Dover moesten om daar de oversteek naar Calais te maken. Al gauw 500 km extra rijden. Niet erg, maar toch heel wat anders dan vanaf Hoek van Holland effe gas geven en weer thuis in Westland zijn. Half tien ’s avonds kwam het verlossende telefoontje. We konden mee met de Stena Brittannica maar we moesten wel de volgende ochtend kwart voor acht in Harwich zijn. Dat deel van het probleem was dus opgelost. Hoe en wanneer in Harwich te komen vanaf Oxford was het andere deel van het probleem. Via London was de beste oplossing. Op de kaart zag dat er heel ingewikkeld uit, maar in de praktijk was het een (verlaat paas-) eitje: Stukje M40, daarna linksaf de M25 ringweg op en dan afslag 28 naar Harwich. Wederom waren wij weg van de snelweg, maar nu op een heel andere, zeker zo plezierige manier. Schoot dat even lekker op. Nog voor twaalven reden we met ons Ford pick-upje Harwich al binnen. Nu is Harwich ons niet geheel onbekend, want jaarlijks gaan er wel een handvol Lierse Roadrunners naar de daar te lopen Discoveryrun. Reden we ineens op het parcours van deze leuke loop. Eerst langs de Billypub, daarna langs ons vaste fish-and-chips adres, rechtsaf de boulevard op, langs het standbeeld van Queen Mary en dan doemde daar ineens het karakteristieke, ontzettend Engelse Cliffhotel op. Erlangs hardlopend dacht je altijd, dat alleen heel rijke mensen daar overnachten, maar wat bleek, gewone Westlanders zijn er ook van harte welkom. Geweldig hotel, wat een ambiance! Uitzicht over de boulevard, loopparcours en zee. We hebben lekker met het raam open geslapen. De ruisende Noordzee bracht ons supersnel in droomland. Een lang verblijf in droomland was ons niet gegund, Half zeven ging vandaag het wekkertje. De zeelucht had echter z’n werk gedaan. Opmerkelijk fit zaten we om zeven uur alweer aan’t ontbijt. Wederom at Fred z’n bordje niet leeg. Gisteren in het Fishguardbay hotel ging de blackpudding na één hapje al terug, vandaag kon de toast met mermaid al helemaal geen goedkeuring wegdragen. ‘Smaakt naar Maggi’ was zijn commentaar. De hele week hebben we trouwens elke dag zeer goed ontbeten. Met een goed Breakfast haalde je gemakkelijk het avondeten. Bacon, eggs, sausages, tomatoes, we’ve had it all! Wat eten betreft is de Stena Brittannica, waar we nu op zitten, helemaal het summum voor Nederlanders. Ontbijt en Diner zit bij de prijs inbegrepen. Geen wonder dat iedereen met een buikje rond van boord stapt.

Langzaamaan komt zo een eind aan wat we gerust ‘een fantastische week’ kunnen noemen. Hoogtepunt was op zeker het lopen van de International Connemare Marathon. Op zich heel bijzonder, met al z’n bergen en dalen in het desolate landschap. Al met al hebben we een week in Engeland en Ierland vertoeft. Grappig te merken dat zij het vasteland zien als ‘the rest of the world’. Datzelfde gevoel kennen wij ‘Westlanders’ natuurlijk als geen ander.

Als laatste een woord van dank voor alle support van het ‘thuisfront’. Van Familie, buren, loopvrienden en collega’s mochten we veel be(aan)moedigende SMS-jes ontvangen. Vele zijn beantwoord, maar wellicht zijn we ook sommige vergeten. Mede dankzij hen was ons Ierse marathonavontuur onvergetelijk, ‘awsome’ op z’n Engels of nog beter ‘helemaal goud’op z’n Westlands.

Onze loopclub

'Niets moet, alles mag', dat is zo'n beetje de beste typering voor de loopclub van de Ierlandgangers Fred en Leo. Vliegen is leuk, maar 't wordt pas een echt avontuur als je met de auto gaat. Varen met Stenaline, rijden met blue Thunder, maar lopen moet je zelf. Geleerd hebben we 't bij de Lierse Roadrunners.